دل نوشته یه مادر با پسر آسمونیش

نمیدونم این متن و کی نوشتم ...

اما یادمه یه شب که خیلی دلم گرفته بود ... برای اینکه خواب ناز بابایی نپره زیر پتو یواشکی  تو نوت گوشیم نوشتم و آروم آروم اشک ریختم ...

بنام خدا ...

سلام فرشته آسمونی من ...

همه ی ثانیه های زندگی ام از آن تو شده و من هر روز بیشتر از قبل دلم برایت تنگ میشود...

دیگر خنده هایم از ته دل نیست ...

حالا هر روز آسمان چشمانم طوفانیست ...

دلم به وسعت همه ی دلتنگیها برایت تنگ شده است .

کاش خدای مهربانیها تورا از آن خود نمی کرد.

کاش برای همیشه در دلم می ماندی...

پسرم جایت ما بین خنده هایم خالیست ...

جایت خالیست در آغوشم .

چقدر لحظه زیبایی بود آن اولین و آخرین دیدار...

خاطره اش برای همیشه در ذهنم نقش بسته .

مادرت اینجا ، محکوم است به تنهایی ، به سکوت ...

محکوم است به جرم مادر بودن ، عاشق بودن ...

کاش بودی...

کاش بودی تا تازیانه های تنهایی تن نهیفم را در زیر ضربه هایش سیاه و کبود نمی ساخت...

کاش بودی تا شعرهایم رنگ غم نداشت ...

کاش بودی اشکهایم از روی شوق بودند و نه از روی حسرت...

کاش بودی تا تنهایی مرا زندانی خود نمی ساخت...

پسرم ، بی وفایی را از که آموختی که آسمانها از من دور شدی...

چقدر زمین برای تپیدن قلبت کوچک بود ...

من که همه ی زمین را برای آمدنت آزین بسته بودم چرا نماندی ؟

چرا من ماندم و خاطره ی داشتنت ...

چرا من ماندم و حسرت بودنت ...

تو که در آغوش خدایی از او که بزرگ است و مهربان ...

بپرس چراااااااااااااااااااااااااااااااااااا؟

چرا من ، چرا مادر تو؟

دلم برایت تنگ است ...

همین امشب...

میان اشک و اندوه ...

تورا می خوانم ...

با فریادی بی صدا تورا می خوانم ...

تویی که از هر چیزی برایم زیباتر بودی...

من مادررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررررم این را به یاد داری ؟