یک لحظه کافیست...

یک لحظه نگاه کردن به گنبدش کافیست تا چشمانت بارانی شود ...

بک لحظه نگاه به پرچم سرخش کافیست که قلبت تا خود حرمش پر بکشد ...

یک لحظه کافیست که عاشقش شوی و دلت بخواهد ساعت ها در صحنش قدم بزنی...

من همه ی این لحظه هارا به یکباره دیده ام و قلبم لرزید ...

همان زمانی که گفتند اینجا کربلاست ... زائرین حسین نگاه کنید این حر عباس است ...

قلبم برای لحظه ای ایستاد دیگر توان ایستادن نداشتم ,‌دستانم را بر روی سینه ام گذاشتم ...

السلام علیک یا قمر بنی هاشم ...

السلام علیک یا عباس ...

اشکهایم مانند باران بهاری آرام آرام بر روی گونه هایم سرازیر شد و همان لحظه برای ظهورش دعا کردم...

گامهایم را بزرگتر و استوارتر بر داشتم تا زودتر به حرمش برسم ,‌چقدر زیبایی عباس ...

چقدر دوستت داشتم و نمی دانستم ...

بارها در مسیر با خود زم زمه کردم , زینب اینجا کربلاست جایی که سالها آرزویش را داشتی ...

باورش برایم سخت بود ,‌من با این همه گناه ...

دیگر رسیده بودم ضریحش در جلو دیدگانم بود ...

لبهایم می لرزید و فقط او را صدا میزد ...

دویدم و ضریحش را در آغوش کشیدم ...

آرام شدم آرامشی که سالها به دنبالش میگشتم...

چقدر زیباست شنیدن اذان از گلدسته های صحن حرم حضرت عباس...

چه نمازی میشود ... این حس زیبا را سالها پیش در کنار حرم حضرت حق نیز احساس کرده بودم...

رئیس کاروان ,‌ زائرین مهستان حرکت به سوی حرم اباعبدالله ....

اینجا بین و الحرمین است ...

بین الحرمین ...

صدای گریه ام به اوج رسید ...

من آرزویش را داشتم ...

و حالا هه ی آرزوهای یکباره به حقیقت پیوست ...

و حالا حرم زیبای اباعبدالله ...

و من عاشق....

سجده شکر به جای آوردم که قبل از مرگم حرم آقام و دیدم ....

جای همه ی شما دوستان خالی بود ...

عمر سفر کوتاه بود ...

دل هنوز هم هوای حرمش را دارد ...

کاروان به مقصد رسید اما من قلب و روحم هنوز هم در بین الحرمین است...

دعاگوی همه ی شما خوبان بودم...