ﺩﻝ ﺗﻨﮓ ﯾﮏ ﻣﺎﺩﺭ

دلم که میگیرد اسمان چشمانم بارانی میشود.

من محکومم به سکوت

محکومم به گریه های بی صدا.

اینجا زمین است و من اسمانها از تودورم.

هیچ قطار سریعی مرابه تو نمیرساند جز مرگ

اینجا مرا محکوم کرده اند به جرم مادر بودن

قاضیمان خداست 

من محکومم به انتظار

و چه سخت است انتظار

زندگی برایم تلخ است اما من امیدوارم

حتی  در پشتاین حصارهاهم می توان امید داشت